Intercultural competence in lower secondary school english textbooks of Türkiye and Iraq

Abstract

The growing requirement for present-day English language learners to use English as a lingua franca in the twenty-first century of globalization has necessitated the development of not only communicative competence but also intercultural communicative competence (ICC). English language textbooks, which are considered indispensable didactic tools in English language teaching and learning, can fulfil this requirement. However, to see whether an English language course book develops its audiences’ intercultural communicative competence needs validating or justifying through research. Therefore, the current study examined the extent to which English language textbooks at lower secondary schools contain learning tasks aimed at developing intercultural competence (IC), which is a key component of Byram’s (1997) ICC model. This was done by comparing two different contexts, Türkiye and Iraq, and using Äijälä’s (2009) checklist that is based on Byram’s (1997) model of ICC. The study also looked at the dimensions of intercultural competence and the objectives of those dimensions. The findings showed that the lower secondary school English language textbooks used in Türkiye and Iraq contain IC learning tasks to a limited extent, with the majority of them addressing the “knowledge of cultures” dimension and some but not all objectives.

21. Yüzyıl küreselleşme çağında günümüz İngilizce öğrencilerinin İngilizceyi ortak dil olarak kullanma gereksiniminin artması sadece iletişimsel yeterliliğin değil aynı zamanda kültürlerarası iletişimsel yeterliliğin geliştirilmesini gerekli kılmıştır. İngilizce ders kitapları bu gereksinimi karşılayabilir. Ancak bir İngilizce ders kitabının hitap ettiği kitlenin kültürlerarası iletişim yeterliliğini geliştirip geliştirmediğini görmek için araştırma aracılığıyla doğrulamak ya da kanıtlamak gerekir. Bu nedenle, bu çalışma, ortaokullardaki İngilizce ders kitaplarının, Byram'ın kültürlerarası iletişimsel yeterlilik modelinin (1997) temel bir bileşeni olan kültürlerarası yeterliliği geliştirmeyi amaçlayan öğrenme görevlerini ne ölçüde içerdiğini incelemiştir. Bu, iki farklı bağlamı, Türkiye ve Irak'ı karşılaştırarak ve Äijälä'nın (2009) Byram'ın (1997) kültürlerarası iletişim yeterliliği modelini temel alan kontrol listesini kullanarak yapılmıştır. Çalışmada kültürlerarası yeterliliğin boyutlarına, bu boyutların hedeflerine ve ele alınan kültür türlerine bakılmıştır. Bulgular, Türkiye ve Irak'ta kullanılan ortaokul İngilizce ders kitaplarının sınırlı ölçüde kültürlerarası yeterlilik öğrenme görevlerini içerdiğini, çoğunluğunun “kültürlerin bilgisi” boyutunu, hedeflerin hepsini olmasa da bazılarını ama tüm kültür türlerini ele aldığını göstermiştir.