Seboreik blefaritte konjonktival flora tayini ve gözyaşı fonksiyonlarının incelenmesi

Abstract

Amaç: Rozasea ve seboreik dermatite bağlı seboreik blefaritte konjonktival flora ve gözyaşı fonksiyonlarının incelenmesi. Gereç ve Yöntem: Çalışma grubuna en az 2 ay oral tetrasiklin tedavisi alan rozasealı 10 olgunun 20 gözü ve topikal tedavi alan seboreik dermatitli 10 olgunun 20 gözü olmak üzere toplam 20 olgu dahil edildi. Aynı yaş ve cinsiyet dağılımına sahip sağlıklı 15 olgu kontrol grubunu oluşturdu. Tüm olgularda lokal anestezi uygulanmadan alt konjonktival fornikslerden steril eküvyonlu çubuk ile kültür alındı. Schirmer I testi ile gözyaşı sekresyonu ve gözyaşı kırılma zamanı (GKZ) testi ile gözyaşı stabilitesi ölçüldü. Bulgular: Çalışma grubunda 20 olgunun 5’i (% 25,0) erkek, 15’i (% 75,0) kadın; kontrol grubunda 15 olgunun 6’sı (% 40,0) erkek, 9’u (% 60,0) kadındı. Yaş ortalamaları çalışma ve kontrol grubunda sırasıyla 51,6 ± 17,02 ve 50,6 ± 7,3 yıl olup, aralarında anlamlı fark yoktu (p=0,84). GKZ, çalışma grubunda 7,25±2,59 saniye; kontrol grubunda 10,8±1,57 saniye bulundu ve aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı (p=0,0001). Schirmer testi sonuçları ise çalışma ve kontrol gruplarında sırasıyla 10,2 ± 4,6 mm ve 15,9 ± 3,6 mm olup çalışma grubunda anlamlı derecede düşük saptandı (p=0,0003). Çalışma grubunda 2 (% 10,0) olguda kültürde üreme saptandı. Onsekiz (% 90,0) olguda üreme olmadı. Kontrol grubunda ise 7 (%46,7) olguda üreme oldu, 8 (% 53,3) olguda üreme olmadı. Sonuç: Rozasea ve seboreik dermatit hastalarında seboreik blefarit sıklıkla gelişmektedir ve kuru göz insidansı normal bireylere göre daha fazladır. Seboreik blefarit gelişmesi halinde florada değişikliğin olabileceği göz önünde bulundurulmalıdır. Tetrasiklin tedavisinin konjonktiva ve kapak kenarı florasında etkin olabileceğini düşünmekteyiz.