Muhafazakar Siyasi Düşünce Kavramı Üzerine

Abstract

Muhafazakarlık kavramının tanımlanmasını güçleştiren iki temel neden vardır. Birincisi muhafazakarlıkla ilgili tanımlamalar genellikle geçmişin hikmetleri (wisdoms) üzerinden yapılmakta ve gelecek, geçmişin referansları ile açıklanmaktadır. İkincisi muhafazakarlık, gelecek yönelimli ve değişimi esas alan tüm teorik çalışmalara, yasal dayanaklara ve toplumsal pratiklere temkinli yaklaşan ve hatta direnç gösteren bir düşünce olmaktadır. Örneğin toplumsal dinamikleri geçmiş ve gelecek arasındaki ortaklık (partnership) ile açıklayan muhafazakarlık, toplumsal değişime direnç gösterirken, bazı durumlarda değişimin kaçınılmaz olabileceğini vurgulamaktadır. Her iki durumda da muhafazakarlığın alacağı tavır ve sahip olacağı tutumlar hakkında bazı belirsizlikler söz konusudur. Bu yazıda kavram olarak 19. yüzyılda siyasi literatürde kullanılmaya başlayan muhafazakarlığın bazı temel niteliklerinden hareketle tanımlamasına çalışılacaktır.

There are two main difficulties in defining the concept “conservatism”. Firstly, the definitions concerning this concept tend to put a great emphasis on wisdom of the past, and the future seems to be predicted through the referents invoked from the past. Secondly, conservatism is a thought, which approaches extreme caution all future-oriented and socialchange-based theoretical attempts, legal frameworks and social practices. For example, conservatism, by explaining social dynamics through commonalties between past and future, generally resists social change, even though it concedes that in certain circumstances social change is inevitable. In both cases there are ambiguities regarding attitudes and behaviors that conservatism can take. In this writing, conservatism, will be explained on the basis of its characteristics which first appeared conceptually in nineteenth century political literature.