Ebeveynlerin ergenlik dönemindeki çocuklarının dini gelişimlerine katkılarına yönelik görüşleri

Abstract

Ergenlik dönemi gelişim açısından insan hayatının en önemli zaman dilimlerinden biridir. Dinamik bir zaman dilimi olan bu süreçte, yetişkinlik döneminin tutum ve davranışlarının temeli atılmaktadır. Bu dönemde çocuğun gelişiminde en önemli etkenlerden biri de ailedir. Bireyin anne ve babası sadece çocuğun biyolojik, psikolojik, sosyal ve duygusal ihtiyaçlarını karşılamakla sorumlu değildir. Ebeveynler çocuğun inanma ihtiyacını tatmin etmekle de görevlidir. Ebeveynlerin bu fonksiyonundan dolayı Allah, anne ve babaya dini değerleri aktarma ve öğretme sorumluluğunu yüklemiştir. Bu sorumluluğun yerine getirilmesinde, çocuğun dini gelişimine rehberlik edebilecek bilinçli ebeveynlere büyük sorumluluk düşmektedir. Sağlıklı ve etkili bir din eğitimi için bu oldukça önemlidir. Din eğitiminin başarıya ulaşması, çocuğun sevgi ve güven üzere oluşturulmuş bir aileye sahip olmasına ve ebeveynlerinin dengeli ve kararlı tutumlar ile doğru bir disiplin anlayışına bağlıdır. Aksi takdirde tutarsız davranışlar, çocuğun gelecekte dine karşı olumsuz bir tutum geliştirmesine sebep olabilir. Araştırmada ergenlik dönemindeki bireyin eğitimi ve din eğitiminde önemli bir etkiye sahip olan aile kurumunu, ebeveynlerin din eğitimi konusundaki yeterliliğini ve ebeveynlerin bu önemli sorumluluğu yerine getirip getiremediğini ortaya koymak amaçlanmaktadır. Ayrıca ebeveynlerinin yanı sıra arkadaşlarının, çevresinin, öğretmenlerinin ve sosyal medyanın da çocukların dini gelişimleri üzerindeki olumsuz etkilerine karşı alınan önlemler araştırılmıştır. Araştırmanın örneklemini Afyonkarahisar ilinin İscehisar ilçesinin farklı köylerinden farklı gelir seviyelerinden, farklı sosyokültürel düzeyde 16 ebeveyn oluşturmaktadır. Bu araştırmada nitel araştırma modeli, görüşme tekniğinin türlerinden biri olan mülakat tekniği kullanılmıştır. Elde edilen bulgular erken yaşta din eğitimi alan anne babaların, ergenlik dönemindeki çocuklarının din ile ilgili sorularına ve ihtiyaçlarına daha etkili cevap verebilirken, din eğitimi almayan anne ve babaların bir uzmana yönlendirme eğilimlerinin daha fazla olduğunu ortaya koymaktadır. Sonuçlar ebeveynlerin din ile ilgili bilgilerinin yetersiz olduğunu, çocuklarının soyut ihtiyaçları için Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmenlerine ihtiyaç duyduklarını, ders saatlerinin artırılması ve bu alanda çocuklara daha fazla destek sağlanmasının önemini vurgulamaktadır.

Adolescence is one of the most important periods of human life in terms of development. In this process, which is a dynamic period of time, the foundations of the attitudes and behaviors of adulthood are laid. One of the most important factors in the child's development during this period is the family. An individual's mother and father are not only responsible for meeting the child's biological, psychological, social and emotional needs. The family is also responsible for satisfying the child's need to believe. Because of this function of parents, God has given parents the responsibility of transmitting and teaching religious values. In fulfilling this responsibility, conscious parents who can guide the religious development of the child have a great responsibility. This is very important for a healthy and effective religious education. The success of religious education depends on the child having a family built on love and trust, and on the parents' balanced and determined attitudes and a correct understanding of discipline. Otherwise, inconsistent behavior may cause the child to develop a negative attitude towards religion in the future. The aim of the research is to reveal the family institution, which has a significant impact on the education and religious education of the individual during adolescence, the competence of parents in religious education, and whether parents can fulfill this important responsibility. In addition, the precautions taken against the negative effects of their parents, friends, environment, teachers and social media on children's religious development were investigated. The sample of the research consists of 16 parents from different villages of İscehisar district of Afyonkarahisar province, with different income levels and different sociocultural levels. In this research, qualitative research model, interview technique, which is one of the types of interview techniques, was used. The findings reveal that parents who receive religious education at an early age can respond more effectively to the religious questions and needs of their teenage children, while the analysis reveals that mothers and fathers are more likely to refer them to a specialist. The results emphasize that parents' religious knowledge is insufficient, that they develop a sense of trust in the religious culture and ethics teacher for their children's abstract needs, and that the importance of increasing lesson hours and providing more support in this field is important.