Analysis, interpretation, and the chromaticthird relations of Beethoven’s no.8, op.13 pathetique sonata, adagio cantabile

Abstract

This paper suggests a reading of Beethoven’s No. 8, Op. 13 Pathetique Sonata Adagio Cantabile that provides a pedagogical model. This analysis offers ways for students to interpret the compositional organizations and engages them with what happens in the music, why it happens, how it happens, and what is achieved. Thus, the paper does not attempt to hierarchize the major constructs as a Schenkerian approach would, interpret the extra musical content, or search for a hermeneutic meaning of the music, even though music analysis is a multi-dimensional activity. Rather, the paper considers “how does it work?” (Bent, 2001) and looks at the structural functions and interprets them during the process. In doing so, it provides a pedagogical tool to show how to read a musical piece linearly and examine the structural elements to aid understanding, performance, and interpretation. This paper also shows the chromatic major third relations of the piece and how Beethoven used the borders of the tonality of his time in the light of Riemannian theories. Beethoven’s chromatic major third relations, particularly (A♭- [C] – E) collections, pushed the borders of the tonality because of the contemporary tuning practices; as well, they were significant because the nineteenth century composers used these relations as a model.

Bu calışma, Beethoven’in No.8, Op.13 Pathetique Sonata Adagio Cantabile’nin bir analizini sunmakta ve bir pedagojik örnek sağlamayı amaçlamaktadır. Pathetique sonat’ın bu ikinci Adagio Cantabile bölümünün analizi, öğrencilerin kompozisyon organizasyonunda ne oldu, neden oldu, nasıl oldu ve bu unsurlarla ne elde edildi sorularıyla yapısal analiz unsurlarını yorumlayabilme yolu önermektedir. Müzik analizinin çok boyutlu bir eylem olmasına rağmen, bu analiz Schenker yaklaşımlarının ifade edeceği gibi eserin hiyerarşik yapısını çıkartmak, müziğin kültür içindeki yerini araştırmak veya extra-müzikal yorumlar yapmak veya yorum bilgisel analizlere odaklanmak yerine, Ian Bent’in söylediği gibi eserin “nasıl işlediğini bulmayı” amaçlamaktadır (Bent, 2001). Bu çalışma, sadece betimsel bir analiz olmanın dışında, analiz sırasında eserin gözlemlenen yapısal unsurlarının yorumunu da içermesi açısından öğrenciler için bir örnek olma amacı taşımaktadır. Böylelikle, doğrusal analiz okumaları ve izlenen yapısal unsurlar bir müzikal eserin anlaşılmasına, icrasına ve yorumlanmasına yardımcı olacaktır. Çalışmanın bir diğer amacı ise, Beethoven’ın eserde kullandığı kromatik majör üçlü ilişkilerine Riemann teorileri ışığı altında bir açıklama getirmektir. Zira, Beethoven’in ani kromatik majör üçlü ton değişimleri, özellikle (La♭- [Do] – Mi) dizgesi kendi döneminin akort sistemi dolayısıyla tonalitenin sınırlarını zorlamakta ve 19. yüzyıl bestecilerine de model oluşturması sebebiyle özel bir önem taşımaktadır.